‘Seksueel misbruik. We willen het niet weten. We willen het niet horen. We willen het al helemaal niet zien. Wat je niet weet, bestaat niet, toch? Toch worden gemiddeld ‘anderhalf’ kind per klas van dertig kinderen seksueel misbruikt en heeft ruim één op de vijf jonge vrouwen minstens één keer seksueel geweld meegemaakt.
Ook al willen we dat het ver van ons bed blijft, we kunnen en moeten onze ogen niet sluiten. Niet voor het slachtoffer, maar ook niet voor de dader. Juist het zien en het erover praten, kunnen die cijfers omlaag krijgen. Cijfers krijgen meer betekenis als de impact zichtbaar wordt en dat is precies wat Silent Scream doet: het zichtbaar maken van de pijn, de onmacht, de afkeer, de eenzaamheid, de tegenstrijdige gevoelens als de dader dichtbij staat en ook leuke kanten heeft, het schuldgevoel, maar ook de veerkracht van de mens. De persoonlijke verhalen geven de foto’s nog meer diepgang.
Silent Scream geeft een beeldende stem aan slachtoffers én daders. Door ook aandacht te besteden aan daders, durft Henriëtte van Gasteren het zwart-wit spectrum te verlaten en ook in een dader de mens te blijven zien. Mogelijke daders zijn eveneens gebaat bij een open gesprek, zodat zij hulp kunnen krijgen voordat het fout gaat. Silent Scream nodigt niet alleen uit, maar ademt de urgentie tot het voeren van het zo broodnodige maatschappelijke gesprek over het stellen van grenzen, over het zoeken van hulp, over het tegengaan van victim blaming.’